Prestiż, przepych, pieniądze.

Wyścig w Monako jest stałym punktem kalendarza Formuły 1 i nic nie wskazuje na to, żeby kiedykolwiek się to zmieniło. Największe bowiem emocje, jak mniemam, nie dotyczą samego wyścigu, ale imprez towarzyszących i jachtowego życia nocnego. Wszechobecność celebrytów i zatrważające bogactwo zgromadzone na tak małej powierzchni sprawia, że każdy chce tam być i pokazać się, ot takie targi próżności. Szczerze? Sportowo widowisko jest bardzo jednostajne i nużące. Głównie za sprawą toru, który na wiele tygodni przed wyścigiem jest budowany od podstaw. W tym roku organizatorzy zmienili nawet kilka jego elementów. Poprawiono asfalt na wyjeździe z tunelu i przesunięto barierę, na którą w poprzednim wyścigu z ogromną prędkością zatrzymał się Perez. Całe szczęście wyszedł z tego cało. Nie mówię, że tor jest zły, wręcz przeciwnie, jest niezwykle wymagający, praktycznie za każdy błąd płaci się wysoką cenę – odpadnięcie z wyścigu. Jego przejechanie wymaga niezwykłego kunsztu i pewnie dlatego kierowcy bardzo go lubią. Patrząc jak mkną pomiędzy wąskimi barierami, odnoszę wrażenie, że każde kółko musi im sprawiać niezwykłą frajdę. I wydaje się, że to właśnie tych 24 facetów, ubranych w kombinezony, kaski, przykutych w pozycji półleżącej do foteli, czujących na plecach każdą nierówność (a jest ich wiele w Monako) bawi się najlepiej.